Spanje verhuizing ervaring 1

Spanje dagboek 16-10-2022

Ga je nog iets bijhouden over jullie reis? Een blog of iets dergelijks? ‘’Dat zie ik dan wel’’ dacht ik. Maar nu is ‘dan’. En opeens heb ik de behoefte om op te schrijven hoe het gaat.

Sinds deze week is het ‘nieuwe’ er af en voelt het alsof we hier gewoon leven. Ook al gaan we 36x per week uiteten, elke dag naar het strand en schijnt de zon hier in tegenstelling tot in Nederland elke dag. Op zich is dit alles genoeg om volop te genieten. En dat doen we ook.

Maar, hoewel er heel veel dingen mega geweldig en leuk zijn, ben ik ook hier gewoon elke maand ongesteld en soms even overal klaar mee. En dat voelt dan opeens heel raar. Want hier is het leven toch perfect en elke dag geweldig? Nou nee.

De afgelopen week heb ik vijf nachten slecht geslapen en dan is het heel moeilijk om positief te denken op den duur. Dus het missen van iedereen begon. Mijn god, haha. Ik hoopte dat het nog iets langer zou duren voordat ik even naar ‘thuis’, lees: bij mijn familie zijn, zou verlangen.

Inmiddels weet ik, door Koen zijn dood, maar al te goed dat iets of iemand missen op de meest rare momenten om de hoek komt kijken. Vaak mis ik Koen op de gelukkigste momenten in mijn leven. Altijd op mijn eigen verjaardag bijvoorbeeld, omdat ik gewoon wil dat Koen mij feliciteert. Waar slaat het op? Geen idee.

Gemis komt gewoon en dan moet je daar mee dealen. En dat kan ik gelukkig wel goed. Mijn familie missen omdat we hier in Spanje zijn, heb ik zelf voor gekozen. En ik kijk er naar uit om iedereen in december al weer te zien.

Ik ben zo dankbaar dat we deze reis kunnen maken en dat iedereen thuis gewoon veilig en gezond is. En ik weet dat ik ieder moment het vliegtuig kan pakken om even naar ze toe te gaan. Dat gevoel, dat als je wilt, je ze gewoon kunt zien is troostend genoeg om gewoon weer blij hier te blijven.

Wat ik wel besef is dat ik behoefte heb om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik heb daar nooit mijn best voor gedaan in mijn leven. Op werk, sport en school ontmoet je mensen en het klikt altijd wel met een aantal personen. En dan blijf je contact houden, of niet. Dat ging altijd vanzelf en dat was prima. Ik had al moeite om contact te houden met iedereen die ik al kende, laat staan dat ik m’n best deed om nieuwe vrienden te maken.

Klinkt zo suf als ik het nu lees. Maar goed, nu ben ik dus op een punt waar ik behoefte heb om met andere mensen dan alleen met Jop om te gaan. Want hoewel Jop en ik het heerlijk hebben samen, blijft hij gewoon een man die soms even niet wil kletsen of yoga doen. En ik wil altijd praten en ben nieuwsgierig naar andere verhalen.

Dus om mij hier echt thuis te voelen, ga ik meer aandacht besteden aan contacten maken met anderen. En dan zien we wel weer. Verder gaat alles dus helemaal goed en hebben we het echt heel erg naar ons zin.

Het leven is relaxed, maar daar moet ik zelf ook wel aan toegeven. Soms heb ik nog wel eens de neiging om heel veel dingen op één dag te willen doen. Maar daar word ik ook gewoon blij van. Dus het is lekker op zoek naar balans. Net zoals ik altijd doe als weegschaal zijnde.

Tot zover mijn update in geschrift over hoe ik het leven ervaar. Ik schrijf gewoon waar ik aan denk. Ik kan natuurlijk nog twintig onderwerpen aansnijden waar ik mee bezig ben op dit moment, maar dan voelt het schrijven meer als huiswerk opdracht dan als mindfulness.

Dus, ‘the end’.

Spanje verhuizing ervaring 1